บรรจุภัณฑ์จากธรรมชาติ

           ปัจจุบันวิถีชีวิตของผู้คนเปลี่ยนไป สิ่งที่เคยเป็นของใช้ในชีวิตประจำวันของคนไทยจึงสูญหาย วัตถุดิบจากธรรมชาติที่เคยใช้กันอยู่ทั่งไปเริ่มหายาก เช่น ใบตอง ใบบัว แต่มีวัตถุดิบเป็นผลิตผลของเทคโนโลยีสมัยใหม่มาแทนที่ ทำให้การใช้วัตถุดิบตามธรรมชาติสูญไป โดยเฉพาะความรู้เกี่ยวกับการ

“ห่อ กลัด มัด เย็บ” ซึ่งเป็นความรู้ที่คนไทยในอดีตใช้ในชีวิตประจำวันมาแต่โบราณ

           ห่อ : เป็นกรรมวิธีในการเก็บรักษา และพัน หรือห่อหุ้มสิ่งของ อาหาร เพื่อแปรรูปให้เป็นอาหารสุก เช่น การห่อขนมต่างๆ ด้วยใบตอง ใบบัว เพื่อเก็บรักษา หรือนำอาหารนั้นไปนึ่งหรือต้มให้สุก

                                                                                    

           กลัด : การเก็บอาหารด้วยใบตองและใบไม้ เช่นใบบัว ใบอ้อย ใบมะพร้าว เป็นการนำวัตถุดิบที่ใช้ห่อสิ่งต่างๆ ติดกัน มักใช้กับใบตอง ใบบัววิธีกลัดจะต้องใช้ไม้กลัดที่ทำจากไม้ไผ่หรือก้านมะพร้าว

                                                                                 

           มัด : การมัดเข้าหากันหรือรัดให้แน่นด้วยตอก เพื่อให้ใบตองหรือใบไม้หุ้มอาหารให้แน่น เช่น การห่อข้าวต้มผัดหรือข้าวต้มมัดด้วยใบตอง แล้วใช้ตอกมัดหัวท้าย หรือใช้ใบตองห่อแล้วใช้ตอกมัดเป็นเปลาะๆ อย่างการมัดแหนม หมูยอ การเก็บอาหารด้วยการห่ออย่างมิดชิดช่วยให้อาหารปลอดจากแมลงและสิ่งปนเปื้อนต่างๆ ได้ดี

           ร้อย : การนำเอาวัสดุจากธรรมชาติ เช่น ไม้ไผ่ กาบกล้วย มาเหลา ฉีก หรือเจียนเป็นเส้น เพื่อมาร้อยรวมผลผลิตหรือสินค้าเข้าไว้ด้วยกัน เช่น ใช้เชือกกล้วยร้อยห่อน้ำพริกเข้าไว้รวมกัน ใช้ตอกไม้ไผ่ร้อยหัวปลาแล้วจัดเรียงกันอย่างเป็นระเบียบนำไปตากแห้งเพื่อจำหน่าย, ใช้เชือกกล้วยหรือเชือกปอร้อยผมหมากสุกที่หั่นเป็นแว่นรวมไว้เป็นเส้น แล้วนำไปตากแห้งนำมามัดรวมเป็นพวง

                                                                                       

           เย็บ : การใช้ตอก หวาย ไม้กลัดสอดเสียบให้วัตถุดิบประเภทใบไม้คงรูปเป็นภาชนะ